Profesor Jerzy Stankiewicz urodził się 11.11.1923 r. w Wilnie. Pochodził z rodziny inteligenckiej, jego ojciec był inżynierem mechanikiem, a matka nauczycielką historii w seminarium nauczycielskim. Dzieciństwo i wczesną młodość spędził w Wilnie, gdzie uczęszczał do szkoły podstawowej, a następnie gimnazjum. Naukę kontynuował w czasie wojny, gdy Litwa znalazła się najpierw pod okupacją radziecką, a następnie niemiecką. Maturę uzyskał na tajnych kompletach.

W 1945 roku opuścił Wilno i przyjechał do Polski. Tu podjął studia na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej, po ukończeniu których w 1951r. został asystentem, w 1957r. adiunktem przy Katedrze Architektury Polskiej Politechniki Gdańskiej. W 1961 roku uzyskał stopień doktora nauk technicznych na podstawie pracy zatytułowanej "Średniowieczne fortyfikacji Starego Miasta w Gdańsku".

Nierozerwalnie złączony z Politechniką Gdańską pełni na tej uczelni wiele bardzo ważnych i odpowiedzialnych funkcji.

Od 1965 do 1969 roku był prodziekanem wydziału Architektury. W 1968 do 1969 roku był prodziekanem Wydziału Architektury Polskiej, a po jej likwidacji objął stanowisko kierownika Zakładu Historii Architektury Polskiej.

Działalność prof. J. Stankiewicza cechowała duża rozpiętość zainteresowań. Jako wybitny znawca historii architektury polskiej. Napisał wiele prac naukowych i popularnonaukowych poświęconych dziejom Gdańska i jego architekturze. Do najbardziej znanych należy monografia Gdańska wydana w 1959 r.przez wyd. "Arkady". Interesowały prof. Stankiewicza nie tylko same dzieje architektury i sztuki lecz także osoby ich twórców czego wyrazem są liczne prace biograficzne o Loewenie, Kramerze. W swych badaniach rozwinął także problematykę ochrony środowiska i konsekwencji zabytków. O aktywności naukowo-badawczej i publicystycznej Prof. Stankiewicza świadczy ponad 150 napisanych i opublikowanych przez niego prac.

Zmarł w 1993 r.